1. |
ΞΑΝΑ ΖΩΗ ΧΑΡΑΖΕΙ
05:29
|
|
||
|
ΞΑΝΑ ΖΩΗ ΧΑΡΑΖΕΙ…
Πόλη υγρή και μελαγχολική, τη σάρκα μου τρυπάει
Κι από τη λίμνη ξεπηδούν, ανάδυση θανάτου
Από αιώνες ξωτικά και γυναικών αβρές μορφές
Καθώς νυχτώνει πιο βαθιά κι αυτή η σιωπή πονάει…
Να πως αλλάζει μια ψυχή με τον καιρό
Που όταν υγραίνει αυτός, εκείνη συννεφιάζει
Μα όταν η λίμνη αντανακλά του ήλιου φως
Ξανά ζωή χαράζει…
Υγρή θηλιά , γλυκά χαϊδεύει το λαιμό μου
Σε μια αγχόνη αέναης μελαγχολίας
Σώμα κρεμάμενο, στον άνεμο αιωρούμενο
Ελπίδα σκάρτη μιας χαμένης προσδοκίας…
Να πως αλλάζει μια ψυχή με τον καιρό
Που όταν υγραίνει αυτός, εκείνη συννεφιάζει
Μα όταν η λίμνη αντανακλά του ήλιου φως
Ξανά ζωή χαράζει…
Σαν όνειρο φαντάζει…
Ξανά ζωή χαράζει..
|
||||
2. |
ΕΚΕΙ ΘΑ ΜΕ ΒΡΕΙΣ
04:41
|
|
||
|
ΕΚΕΙ ΘΑ ΜΕ ΒΡΕΙΣ
Σ’ ένα παιχνίδι που δε νίκησε κανένας…
Σε αγώνα δρόμου που τρέχει μόνο ένας…
Σ’ ένα πρόβλημα που δεν έχει λύση…
Σε μια ανατολή που δεν έχει δύση…
Εκεί αν ψάξεις θα με βρεις…
Λαβύρινθος η ζωή μου, μα δε θα χαθείς…
Άβυσσος η ψυχή μου, όλη ένα μυστικό…
Βρες με αν δε θέλεις να εξαφανιστώ…
Σ’ ένα αμάξι που δεν έχει ρόδες…
Σ’ ένα μαγαζί που δεν πουλάει μόδες…
Στο αεροπλάνο που δεν έχει πια πιλότο…
Στην πυξίδα που δείχνει μόνο νότο…
Σ’ ένα λεωφορείο δίχως τιμόνι…
Σε μια μπάλα που πάλι ξεφουσκώνει…
Εκεί θα με βρεις να σε περιμένω…
Μην αργείς, χάνουμε το τρένο…
|
||||
3. |
ΒΟΡΕΙΑ ΚΑΙ ΔΥΤΙΚΑ
05:21
|
|
||
|
ΒΟΡΕΙΑ ΚΑΙ ΔΥΤΙΚΑ
Κάπου μακριά, βόρεια και δυτικά,
Στη Μήδεια την πόλη…
Σιγά σιγά, μας δολοφονεί κρυφά,
Εδώ πεθαίνουμε όλοι…
Ψέματα κι αλήθεια, φθόνος και χαρά,
Εδώ όλα γίνονται ένα…
Κι ό, τι ανθίζει, του βάζουνε φωτιά,
Το ευλογούν με αίμα…
Βόρεια και Δυτικά, στη Μήδεια την πόλη…
Βόρεια και Δυτικά, εδώ πεθαίνουμε όλοι…
Κάπου εκεί βαθιά, μες της λίμνης τα νερά
Κάτι μας στοιχειώνει…
Τα νεκρά της τα παιδιά, σα μητέρα από παλιά,
Που όλο καμαρώνει…
Βόρεια και Δυτικά, στη Μήδεια την πόλη…
Βόρεια και Δυτικά, εδώ πεθαίνουμε όλοι…
Βόρεια και Δυτικά, εδώ θα ζήσουμε όλοι…
|
||||
4. |
ΑΠΩΛΕΙΑ
06:04
|
|
||
|
ΑΠΩΛΕΙΑ
Η καρδιά καθώς χτυπά, ο ήλιος ανατέλλει
Ξεθωριάζει μια ζωή, κι αισθήματα ξυπνάνε
Παρακμής οσμή γλυκιά, απλώνεται βαθιά
Φόβους διώχνω, τραγουδώ, τα τόσα δάκρυα…
Χάθηκες σε μια ματιά
Η απώλεια με πονά
Και της λύπης οδηγώ
Τον αέναο χορό…
Στο μυαλό μου ελπίδας φως κυκλώνει το σκοτάδι
Καθώς το βλέμμα αναζητά, του ορίζοντα σημάδι
Απώλεια ζω, παντού κενό, τα όρια αγκαλιάζω
Και αν δεν έρθεις να σε δω, θα εξαφανιστώ…
Σε συνάντησα ξανά
Μα η απώλεια μας πονά
Μόνος έμαθα να ζω
Στης ζωής μου το χορό
Χαθήκαμε ξανά (σε μια ματιά)
Μα η απώλεια μας πονά…
|
||||
5. |
ΑΝΘΟΣ ΟΡΕΙΝΟ
04:57
|
|
||
|
ΑΝΘΟΣ ΟΡΕΙΝΟ
Γλυκιά ευχή στο πρωινό μου,
ένα διαμάντι στο λαιμό μου…
Αγάπης άγγιγμα στο μιλητό μου,
ένα κομμάτι απ’ το μυαλό μου…
Ένα χαμόγελο τον πόνο σου να κλέψει,
μια αγκαλιά την πίκρα να χωρέσει,
άπειρες λέξεις την ψυχή σου να ανοίξουν,
άπειρες σκέψεις τη ζωή σου να ορίσουν…
Θυσία αγάπης στο βωμό μου,
Θαλάσσιο άνθος, ορεινό μου…
Που όταν το κόβουνε, αυτό ανθίζει,
Μα το άρωμά του όλο ξεφτίζει…
|
||||
6. |
ΕΝΑΝΤΙΟΝ
05:24
|
|
||
|
ΕΝΑΝΤΙΟΝ
Σ’ αυτό το δίλλημα που πάντα θα σε βάζουν
Θα σου διαλέξουν την κατάλληλη στιγμή
Να χαρίσεις όλα αυτά που σου αρπάζουν
Σ’ εκείνων τη χρυσή και μεγαλόχαρη αυλή…
Αυτό το σήμερα που απόψε ατενίζουμε
Είν’ ένα αύριο βγαλμένο απ’ τα παλιά
Από παιδιά μας ‘μάθαν να το συλλαβίζουμε
Πάντα ένα χρώμα, πάντα ένα κόμμα, μια πλευρά…
Σ’ αυτόν τον κόσμο των νεκρών και των πολέμων…
Σ’ αυτόν τον κόσμο των Θεών και των θηρίων…
Σ’ αυτή τη γη των αμνών και των σφαγείων…
Στη χώρα αυτή των χημικών και των δακρύων…
Είμ’ εναντίον…
Σ’ αυτόν τον κόσμο των τρελών, των ηλιθίων…
Σου διδάξανε σωστά να επιλέγεις
Των δανείων την απλόχερη σκλαβιά
Να υπηρετείς, να ζεις και να πιστεύεις
Της ψήφου σου τα εκλεκτά κι αχόρταγα σκυλιά…
Μέσα στο σύστημα που στρώνει, αποκοιμήθηκε
Της αιώνιας καρέκλας η γενιά
Ένα σκάνδαλο κι ο λόγος που γεννήθηκε
Τώρα τελειώνει, τώρα πληρώνει ακριβά…
Πριν το χάσμα κάποια μέρα θα ξυπνήσεις
Στης πλατείας την παγκόσμια αγκαλιά
Και θα βρεις, θα πεις, θα ζεις τις λύσεις…
|
||||
7. |
ΟΤΑΝ Η ΜΑΧΗ ΞΕΣΠΑΣΕΙ
03:57
|
|
||
|
ΟΤΑΝ Η ΜΑΧΗ ΞΕΣΠΑΣΕΙ
Κοιτάς, τριγύρω και δε μιλάς
Πάντα σε κλέβουν και συ το σκας…
Ξεχνάς, ανέχεσαι και προσκυνάς
Αυτούς που φτύνουν στο σταυρό που κουβαλάς…
Όταν η μάχη ξεσπάσει
Στην κραυγή μη σωπάσεις!
Κι αν οι σφαίρες ματώνουν
Μην τρομάξεις!
Ξυπνήστε! Από το βάλτο ξεκολλήστε!
Κι αν είναι άξιοι αυτοί, χειροκροτείστε!
Αλλιώς μουτζώστε τον καθρέφτη σα στηθείτε
“Αξιοπρεπείς”…
Σκεφτείτε… Να σας δουλεύουν πώς μπορείτε
Κι όταν ξεχνάνε τ’ όνομά σας απορείτε
Μα πριν το τέλος σας ζητούν και συγχωρείτε
“Μεγαλοπρεπείς”…
|
||||
8. |
ΠΑΡΕ ΜΕ (Ο ΜΠΑΤΣΟΣ)
05:06
|
|
||
|
ΠΑΡΕ ΜΕ (Ο ΜΠΑΤΣΟΣ)
Πάρε με, πάρε με από δω…
Θέλω να φύγω, μα δεν μπορώ…
Μέσα στου καιρού μας τη σιωπή
Μείναμε μόνοι, εγώ και συ…
Να ‘τος! Ήρθε ξανά…
Στριφογυρνάει…Κοιτάει λοξά…
Πάρε με, πάρε με μακριά...
Πέρα απ’ της γης τα σύνορα…
Κράτα το χέρι μου σφιχτά
Και πάμε βόλτα στ’ ανοιχτά…
Νά ‘τος! Ήρθε ξανά…
Στο στήθος με σημάδεψε δειλά…
|
||||
9. |
ΔΙΚΑΙΟ..ΣΗΨΗ
04:33
|
|
||
|
ΔΙΚΑΙΟ..ΣΗΨΗ
Μες στο Ναό Ιερείς και Νόμοι
κι απ’ έξω προστάτες, γαλάζιοι Βαρόνοι.
Θεά ξεπεσμένη σε κατάντησαν πόρνη
κι ο ήλιος ο νοητός σ’ εγκατέλειψε μόνη…
ΔΙΚΑΙΟ..ΣΗΨΗ
«Δημοκρατία», μιζέρια και θλίψη.
ΔΙΚΑΙΟ..ΣΗΨΗ
«Ανεξαρτησία», παρακμή και δύση.
Μες στα κελιά βαποράκια και πιόνια
κι απ’ έξω νταβάδες, Νονοί και λαμόγια.
Γραβάτες και φιόγκοι, ψέμα, χρήμα και λόγια
κι ο ήλιος ο νοητός το ‘χει βάλει στα πόδια…
ΔΙΚΑΙΟ..ΣΗΨΗ
«Δημοκρατία», μιζέρια και θλίψη.
ΔΙΚΑΙΟ..ΣΗΨΗ
«Ανεξαρτησία», παρακμή και δύση.
Βρομιά ξεχειλίζει, παντού δυσωδία,
πομπές στη Θεά και ανθρωποθυσία.
Μαντήλι σκισμένο φοράει στα μάτια
και η ζυγαριά έχει γίνει κομμάτια.
|
||||
10. |
O TEMPORA, O MORES
04:32
|
|
||
|
O TEMPORA, O MORES*
O tempora, ο mores!
Εδώ ο κόσμος πεθαίνει
κι ένα ατέλειωτο σκυλάδικο υπογράφει
τις στερνές του ώρες...
Εδώ ο κόσμος κοιμάται
κι ένα σύστημα ανενόχλητο ασελγεί
πάνω σε γιους και κόρες...
Τυφλή μονοτονία...
Όπιο των αμνών...
Φασιστικά ηχεία
στη χώρα των σκυφτών...
Ραδιόφωνα κι οθόνες...
Οι μαριονέττες σωπαίνουν
κι ένα κομπιούτερ μας ντοπάρει
μ' ερμαφρόδιτες σκληρές ορμόνες...
Τους υπηρέτες προστάζουν
και μεις οι άβουλοι υπερήφανα
τηρούμε νόμους και κανόνες..
O tempora, ο mores!
Τυφλή μονοτονία...
Όπιο των αμνών...
Φασιστικά ηχεία
στη χώρα των χαρούμενων,
ανίδεων σκυφτών...
* «O tempora, o mores!» ("Ω καιροί, ω ήθη!")
Κικέρων (106 -- 43 π.Χ)
|
||||
11. |
ΤΙ ΚΟΙΤΑΤΕ;
04:50
|
|
||
|
ΤΙ ΚΟΙΤΑΤΕ;
Στον τόπο του Προφήτης κανένας δε ζει...
Για τα λόγια διψούν, με το κώνειο σκοτώνουν...
Το ρόλο του παίζει σε μια πόλη φτηνή
κι αν το βλέμμα σηκώσει,
στον Καιάδα κλωτσιά και ελεύθερη πτώση...
Πάντα κάπως έτσι ήταν, κάπως έτσι θα 'ναι...
Δε θα σας κάνω τη χάρη, θα το θυμάμαι!
Πάντα κάπως έτσι ήταν, κάπως έτσι θα 'ναι...
Εδώ ψηλά απ' το πάλκο δε σας φοβάμαι!
Εσείς εκεί κάτω!
Σα χάνοι τι κοιτάτε;
Έτσι που καταντήσαμε τα βράδια πως κοιμάστε;
Εσείς εκεί κάτω!
Από «ξένους» τι ζητάτε;
Στην ίδια πόλη μεγαλώσαμε μαζί αν το θυμάστε!
Στον τόπο του Προφήτης κανένας δε ζει...
«Βασιλιά» τον υμνούν και «ληστή» το σταυρώνουν...
Πιλάτοι και Ιούδες, Φαρισαίοι πολλοί,
με αίμα τας χείρας τους νίπτουν,
για τ' αργύρια ξανά όπου έφτυναν, γλείφουν...
|
||||
12. |
ΜΕΤΡΗΜΕΝΟΙ ΣΤΑ ΔΑΧΤΥΛΑ
03:41
|
|
||
|
ΜΕΤΡΗΜΕΝΟΙ ΣΤΑ ΔΑΧΤΥΛΑ
Όταν ο κόσμος σου γυρίσει ανάποδα
κι όταν τη γη κάτω απ’ τα πόδια σου
μοιάζεις να τη χάνεις,
θα ‘ναι αυτοί οι μετρημένοι στα δάχτυλα,
τον εαυτό σου μεσ’ το βούρκο μην ξεχάσεις...
Θα ‘ναι εκεί όταν τα ψέματα τελειώσουνε…
Θα σε κρατήσουνε στα χέρια τους γερά,
για να κρατήσεις
όταν τα λάθη σου ξανά σε γονατίσουνε…
Αυτοί που μοναχά για χάρη τους
δε θα τα παρατήσεις…
Κι όλοι αυτοί που ξέχασαν, χάνονται,
αυτοί που την αλήθεια απεχθάνονται,
σαν περιπλανώμενες μορφές που ξεθωριάζουν…
Κι αυτοί που σου σκουπίσαν τα δάκρυα,
αυτοί οι μετρημένοι στα δάχτυλα,
δε σε πρόδωσαν ποτέ, ποτέ δε θα προδώσουν…
|
||||
13. |
ΟΠΟΙΟΣ ΜΠΟΡΕΙ
05:33
|
|
||
|
ΟΠΟΙΟΣ ΜΠΟΡΕΙ
Παράξενος, μα γνώριμος ο φόβος,
πείσμα γεμάτος για τη μέρα που ανατέλλει...
Απόκρημνος και δύσκολος ο δρόμος
και μια τρεμάμενη ελπίδα, που μέσα μου ξεμένει…
Κι ό,τι επιμένει,
το αναγκάζω να πεθαίνει!
Όποιος μπορεί εδώ θ’ αντέχει,
ξανά θα σηκωθεί…
Όποιος μπορεί του εαυτού του
τα φαντάσματα να δει…
Παράξενη και άδικη η μοίρα…
Λιγότεροι, μα δυνατοί, σαν πάντα «ένα»…
Σκληρή κάθε απόφαση που πήρα…
Λιγότεροι και σίγουροι για μας κι για κανέναν…
Παράξενος, μα όμορφος ο φόβος
κι ο δρόμος ανατέλλει ξανά απ’ την αρχή…
Παράξενο πώς πέρασε ο χρόνος
και έμαθα πώς είναι να μπορεί να συγχωρεί,
όποιος μπορεί…
|
||||
14. |
ΠΑΤΕΡΕΣ
04:35
|
|
||
|
ΠΑΤΕΡΕΣ
Δες τους εκεί μπροστά σου,
στο χαζοκούτι που προσκυνάς!
Άκου τα είδωλά σου
κι ό,τι σου λένε να μην ξεχνάς να τα μασάς!
Για κοίτα μεσ’ των παιδιών σου
αυτά τα μάτια που ξεπουλάς!
Και ζήτα απ’ το Θεό σου
μέρα τη μέρα, όπως όπως να περνάς!
Πατέρες της χρυσής, της άχρηστης γενιάς,
πώς είναι να υπομένεις;
Της Ιστορίας βολεμένοι φοιτητές,
πώς είναι να σωπαίνεις;
Κρυφτείτε φτωχοί επαίτες
πίσω απ’ το φόβο,
πιστοί σ’ όσους σας κλέβουνε!
Σταυρώστε συγχωροχάρτια
για λίγα ψίχουλα που περισσεύουνε!
Νοικοκυραίοι, που άλλους μπελάδες
κάποτε γύρευαν, πια δε γυρεύουνε…
Και των παιδιών τους χτίζουν το μέλλον
με τα ρουσφέτια, που, χρόνια τώρα, μόνο ξέρουνε!
Πατέρες της χρυσής, της άχρηστης γενιάς,
πώς είναι να υπομένεις;
Της Ιστορίας βολεμένοι φοιτητές,
πώς είναι να ξεχνάς;
|
||||
15. |
ΑΡΝΗΘΕΙΣ
07:25
|
|
||
|
ΑΡΝΗΘΕΙΣ
Έρχεται σε μερικούς ανθρώπους,
που το μεγάλο "Ναι" ή το μεγάλο "Όχι"
για να πουν, μια μέρα...
Φανερώνεται αμέσως όποιος το 'χει
έτοιμο μέσα του το "Ναι"
και λέγοντάς το στην τιμή και στην πεποίθηση
πηγαίνει πέρα...
Ο αρνηθείς δε μετανιώνει...
Κι αν τον ρωτούσαν, "Όχι" θα 'λεγε ξανά...
Εκείνο τ' "Όχι", το σωστό, που στη ζωή του όλη,
τον καταβάλλει, μα αυτό τον σώζει
και τον λυτρώνει αληθινά...
|
||||
16. |
ΥΠΟΣΧΕΣΗ
04:37
|
|
||
|
ΥΠΟΣΧΕΣΗ
Μία μαγική σου εικόνα, μακρινή,
μήνες πια, έμαθα να προσμένω...
Μόνη, η δική μας αλήθεια, φωτεινή,
υπόσχεση παντοτινή...
Μία μελωδία μου πάντα να κρατάς,
να σιγοτραγουδάς τα όνειρά μας...
Δρόμοι και χιλιόμετρα τόσα μακριά,
να 'ρχομαι βράδυ, κρυφά...
Πλανιέμαι!
Η αυγή σ' αγκαλιάζει...
Φοβάμαι...
Μοναχός θα χαθώ...
Μία μελωδία μου πάντα να κρατάς,
να σιγοτραγουδάς τα όνειρά σου...
Σαν τότε, κοντά σου μα τόσο μακριά,
θα 'ρχομαι βράδυ, κρυφά...
|
||||
17. |
ΑΣΜΑ III
04:52
|
|
||
|
ΑΣΜΑ ΙΙΙ
Per viltade…
Αυτοί εκεί,
που μας ορίζουν τη ζωή,
ζωή ρουφάνε απ’ των Λαών
την ολική καταστροφή.
Αυτοί εκεί,
που διαφεντεύουνε τυφλοί,
μόνο σε υπόδουλους φαντάζουν
να ηγούνται δυνατοί.
Και δεν τους απομένει τίποτα πια,
δεν τους απομένει τίποτα…
Μόνο ν’ αφήνουν τους φασίστες
να ορθώνουνε ξανά
φράχτες από συρματόπλεγμα.
Κι εμείς εδώ,
μες στης βολής μας το Ναό,
να προσκυνάμε κάθε ρίψασπι
φαιδρό δημαγωγό.
Κι άλλοι δεν πίστεψαν ποτέ
κι άλλους τους ξέχασε ο χρόνος,
μα για ν’ αλλάξουν οι καιροί
ο μόνος δρόμος ειν’ ο δρόμος.
Φράχτες από συρματόπλεγμα,
«Λαών» τα κατορθώματα
και στις Συνόδους της ντροπής
ξεβράζονται τα πτώματα.
|
||||
18. |
ΜΥΣΤΙΚΑ
07:58
|
|
||
|
ΜΥΣΤΙΚΑ
Ήταν θυμάμαι δεκαεφτά,
ζούσε τη ζωή του τόσο βιαστικά...
Θυμάμαι μου `λεγε για όνειρα τρελά
και ταξίδια στου ανέμου τα φτερά.
Κι ήταν μόνο δεκαεφτά...
Είχε θυμάμαι μυστικό
τρία τσιγαρόχαρτα, σάπιο καπνό.
Κι ήρθανε κι άλλα,
μ' αυτά σφίγγαν τη θηλιά
και μαδούσαν του ανέμου τα φτερά.
Κι ήρθε εκείνη η νύχτα...
Με ανάσα βαριά
μου `πε λόγια σκληρά:
"Στα μάτια μη με κοιτάς,
γιατί φεύγω μη με ρωτάς.
γιατί φεύγω και πάω στης λήθης τη γη
ξέρει μόνο η δική μου ψυχή."
Κι έφυγε έτσι σιωπηλά
χωρίς ποτέ να δοκιμάσει τα φτερά.
Και περνάνε έτσι οι μέρες
και πονάνε οι βραδιές.
Πως μου λείπει για ταξίδια να μου λες...
Κι ήρθε εκείνη η νύχτα...
Με ανάσα βαριά
μου `πε λόγια σκληρά:
"Στα μάτια μη με κοιτάς,
αφού ξέρεις πως με πονάς.
Πάω να βρω όλη της γης
να μάθω τα μυστικά
κι αν τα βρω θα `ρθω να σου τα πω.
Θα σε βρω..."
|
||||
NORMA the band Ioannina, Greece
Οι NORMA the band δημιουργήθηκαν το 2006 στα Ιωάννινα. Ο ήχος τους κινείται στο ευρύ φάσμα της rock και hard rock μουσικής
και ο ελληνικός στίχος που χρησιμοποιούν είναι κυρίως πολιτικός και κοινωνικός.
Οι NORMA the band είναι:
Θοδωρής Τσιρώνης: Κιθάρες/Φωνές
Γεωργία Μάντζιου: Μπάσο
Κώστας Μπέλλος: Κιθάρες/Φωνητικά, Samples/Electronics
Στέφανος Χρηστίδης: Κιθάρες
Χρήστος Παπαγιαννόπουλος: Τύμπανα
... more
If you like NORMA the band, you may also like:
Last Stop To Nowhere
by Reflection Black
Cinematic-scale goth from Reflection Black with catchy melodies, dreamy synths, punchy rhythms, and a sense of timelessness.
go to album
Mantra Monolith
by Seer of the Void
Massive riffs and moribund themes power this aptly titled slab o' doom from Greek stoner metal outfit Seer of the Void.
go to album
This Could Be Texas
by English Teacher
The UK upstarts' debut veers from sunny, psychedelic folk to bristling post-punk with reckless abandon without ever missing a beat.
go to album
Move To The Trees
by Winter McQuinn
Winter McQuinn mixes soft rock and psychedelic folk for a sound reminiscent of classic pop purveyors like Cut Worms and the Lemon Twigs.
go to album
The Canadian trio's knack for writing bangers plots a steady course through the maelstrom.
go to album
featured on Bandcamp Radio Apr 12, 2024
go to album
Backed by a rotating cast of collaborators, the Australian singer-songwriter refines her folk-tinged indie pop sound.
go to album
