ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ; Ήταν, που λες, στο πιο ωραίο παραμύθι ζωές, που δέθηκαν με τα όνειρά τους, πολλές, τρυπούσαν τα φτερά τους πληγές… Ήταν, που λες, στο πιο ωραίο παραμύθι στιγμές… Τότε που ζήτησες τον κόσμο που θες κι ενώθηκαν με τη δική σου φωνές… Ήταν που λες… Nα μου λες «Το κεφάλι ψηλά!» Τα μυαλά και τα μικρόφωνα θα μένουν ανοιχτά, για τον όρκο που δώσαμε εκείνη τη νύχτα, της ζωής μας να σηκώνουμε ψηλά τη γροθιά! Nα μου λες «Το κεφάλι ψηλά!» Τα μυαλά και τα μικρόφωνα θα μένουν ανοιχτά, γι’ αυτούς που επιμένουν, για εκείνους που ‘φύγαν, στη ζωή για όσα μετρούν αληθινά να μου λες… Μη μου λες για άλλα παραμύθια που έμαθες στον εαυτό σου να λες! Οι μέρες σου πώς περνάνε μη μου λες, πως αγάπησες πια τη συνήθεια… Κι είναι αλήθεια, πολλές φορές, ακούς φωνές, ιστορίες για έναν ψεύτη στον καθρέφτη μου λες… Μην κάνεις πως δε βλέπεις! Αυτός είναι ο κόσμος που έχεις… ή θες! Άλλη μια ιστορία για μουσικές και θηρία που περιμένουν να μας φάνε ζωντανούς στη γωνία… Για τους δικούς μου ανησυχώ μήπως και γίνουνε λεία, μην απομείνουν με χαμόγελα και όνειρα κρύα… Άλλη μια ιστορία, η δικιά μου ιστορία, η δικιά σου ιστορία…

ΣΦΥΓΜΟΣ Έσβησα τους γνώριμους στίχους -όλο τα ίδια και τα ίδια έχω γράψει- παραμιλώ και τραγουδάω σε τοίχους και στους ανθρώπους να ελπίζω έχω πάψει. Φυλακισμένος σε μια στοίβα από δίσκους ουρλιάζω λέξεις, μου γυαλίζει το μάτι, ρωτάω αν μ’ ακούν και μου απαντάνε με γρίφους, χαμογελούν και μου χτυπάνε την πλάτη. Σαν τρελός στη γη των θαυμάτων, προσεχώς των μελλοθανάτων, ξανακοιτώ τον ουρανό των χρωμάτων και τις σιωπές των ανθρώπων, που με κάνουν να θέλω πιο δυνατά να φωνάξω και την καρδιά μου να ψάξω, να ξέρω ότι χτυπάει ο σφυγμός, περνάω την έξοδο κινδύνου, σας κλειδώνω και σας κλείνω το φως. Τώρα γυρνώ στου υπογείου τους μύθους, που οι σαράβαλες καρδιές κάνουν πάρτι, μνήμες μεθώ και ανασαίνω τους ήχους, αδιαφορώ και τους γυρνάω την πλάτη. Πάλι χτυπήματα ακούω στην πόρτα, σειρήνες με καλούν από την άλλη πλευρά «-Έλα στον κήπο της Εδέμ μια βόλτα!» «-Κάτω τα χέρια σας!» Ορμάω σαν τρελός στη γη των θαυμάτων, προσεχώς των μελλοθανάτων, ξανακοιτώ τον ουρανό των χρωμάτων και τις σιωπές των ανθρώπων, που με κάνουν να θέλω πιο δυνατά να φωνάξω και την καρδιά μου να ψάξω, να ξέρω ότι χτυπάει ο σφυγμός, την έξοδο κινδύνου σας κλειδώνω και σας κλείνω το φως. Σαν τρελός στη γη των θαυμάτων, προσεχώς των μελλοθανάτων, ξανακοιτώ τον ουρανό των χρωμάτων και τις σιωπές των ανθρώπων, που θα με κάνουν να θέλω πιο δυνατά να φωνάξω και την καρδιά μου θα ψάξω, θα ξέρω ότι χτυπάει ο σφυγμός, την έξοδο κινδύνου σας κλειδώνω και σας κλείνω το φως.

ΟΣΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΩ Πώς ν’ αρχίσω να σου πω; Αν με ρωτάς πώς ζω, κλείνω τ’ αυτιά ν’ ακούσω, κλείνω τα μάτια για να δω όσα μπορώ να ονειρευτώ κι όσα τολμώ ν’ αγγίξω… Αν με ρωτάς πώς ζω, πες μου από πού ν’ αρχίσω… Μου ‘χες πει: «Χίλιες λέξεις η σιωπή! Σώπασε, και δεν ήρθε η σειρά σου! Τώρα βιάσου! Πλησιάζει η στιγμή ετοιμάσου! Μόνο αντάλλαγμα τα όνειρά σου, η δική μου φωνή και δικιά σου!» Μου’ χες πει να σωπάσω… Θα σκάσω! Θα μ’ ακούσεις τι έχω να πω! Μου περνάς τη θηλιά στο λαιμό, κάθε μέρα μου λες να σωπάσω, με ρωτάς από οίκτο πώς ζω! Με τα’ αυτιά μου κλειστά θα σ’ ακούω, με τα μάτια κλειστά θα σε δω κι όσα θέλω να πω μάθε να ξέρεις πως θα ‘ναι… Τελευταία μου φορά που αγγίζω τη φθορά κι απ’ το σκοτάδι μέσα τώρα με βλέπω καθαρά! Τώρα οι αλήθειες μου γκρεμίζουν, στο ψέμα ξαναχτίζονται και ξέρω πως δε θα ‘ναι η τελευταία μου φορά… Τελευταία μου φορά! Μη με ρωτάς πώς ζω! Αυτή είναι η πρώτη μου φορά!

ΣΤΑ ΑΝΟΙΧΤΑ Σα βάρκα στην ξέρα, στης λήθης τη σφαίρα, τη μέρα προσμένω, πιο πέρα, το κύμα να με πάρει μακριά… Η αγάπη είναι μια θάλασσα βαθιά Και κει να ναυαγήσω ψάχνω… Στα πέρατα του κόσμου, στ’ ανοιχτά Σηκώνω τα σκισμένα μου πανιά Η αγάπη είναι μια θάλασσα βαθιά Και κει να ναυαγήσω ψάχνω… Σε ψάχνω σα βάρκα στην ξέρα… -«Ξένε, τι γυρεύεις; Ταξιδεύεις σ’ επικίνδυνα νερά! Αν προσπαθήσεις να θρηνήσεις τη ζωή που αφήνεις, σκέψου πριν τολμήσεις ν’ αγαπήσεις τα θολά μου κύματα, αν νοσταλγήσεις να γυρίσεις, ίσως να ‘ναι αργά…» Η αγάπη είναι μια θάλασσα βαθιά και κει να ναυαγήσω ψάχνω… Στα πέρατα του κόσμου, στ’ ανοιχτά Σηκώνω τα σκισμένα μου πανιά Η αγάπη είναι μια θάλασσα βαθιά Και κει να ναυαγήσω ψάχνω σα βάρκα στην ξέρα…

ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ Νιώθω επιτέλους πως ήρθε εκείνη η στιγμή να μαζέψω τις σκέψεις, να τις παγιδέψω σε ένα χαρτί, να μπορούν να χωράνε στις λέξεις… Δεκατέσσερα χρόνια από εκείνη τη νύχτα δε στέρεψε ακόμα η κλεψύδρα κι όσα δεν είδα είναι ακόμα πολλά και φαντάζει μικρή η μικρή μας σελίδα… Ήθελα μόνο ποτέ να μη βγει αληθινό των Σπαθιών το τραγούδι, η μπάντα να μένει εδώ και στα σύννεφα να μη χαθεί, να με κρατάει ζωντανό… Δε μ’ αφήσαν μονάχο στου ονείρου το δρόμο, αδέρφια έχω αγαπημένα να κρατούν πού και πού το τιμόνι, να ξορκίζουνε τα περασμένα… Έτσι λοιπόν μέσα στο χρόνο περιπλανηθήκαμε και φτάσαμε ως εδώ κι ας ήτανε γραφτό απώλειες να θρηνήσουμε… Στις νόρμες των καιρών μας και στις απειλές ποτέ μας δε λυγίσαμε, παρίες και παράξενοι περαστικοί τους περιτριγυρίζουμε… Είναι φορές που θέλω να σταματήσω, καινά δαιμόνια να μην κυνηγώ και τραγουδώ… Κι αν δεν το κάνω θα σβήσω… Και θα μου βγει σε κακό… Γι’ αυτό και δε θα λυγίσω, γι’ αυτό και θα προσπαθήσω... Με τις φωνές που με κρατάν ζωντανό, ακόμα μία μάχη θα ζήσω, μέχρι τα μάτια κλείσω και να περιπλανηθώ… Κι αν δεν το κάνω θα σβήσω… Πέρασαν οι εποχές κι είδα πολλές παράξενες μέρες… Ξαναγράφω τις στιγμές, χιλιάδες σκέψεις που αντηχούν στους αιθέρες… Πώς να μπορώ να ταξιδεύω σ’ ατέλειωτες λέξεις, να βυθιστώ στων τραγουδιών τις ακατάλληλες έξεις, να βυθιστώ;...

ΑΝΑΜΕΣΑ ΤΟΥΣ Έρχονται, κάπου-κάπου, εξωγήινοι τύποι από άλλο πλανήτη. Βρίσκουν τον τρόπο να ελέγχουν τα πλήθη σε πλάτη και μήκη. Ξέρουν στον πόνο να σπέρνουν τον τρόμο, την οργή να θερίζουν μ’ οδύνη, να θεριεύουν τη λήθη με μύθους κι εχθρούς, να νοθεύουν με βία τη μνήμη! Ζούμε ανάμεσά τους, μπροστά τους, εχθροί στα σύνορά τους! Ζούμε ανάμεσά τους, μπροστά τους, τρώμε τα χημικά τους! Ζούμε ανάμεσά τους, μπροστά τους, φωτιά στα σχέδιά τους! Ζούμε ανάμεσά τους! Υπάρχουν και εκείνοι, αυτόχθονες με "σπάνια" φήμη, θα ‘χεις ακούσει για γνήσια ανθρωπόμορφα κτήνη… Μισούν ν’ αγαπούν, σταυρούς προσκυνούν, μολύνουν ό, τι έχει απομείνει… Πατρίδες, λαούς, θνητούς και Θεούς ξεπλένουν στης μάζας τη δίνη… Υπάρχουμε και εμείς στην ουτοπία τους, παίρνουμε ανάσα μες τα σκουπίδια τους, πρόσφυγες και ξένοι μες την πατρίδα τους, νικητές στους δρόμους και στις πλατείες τους, αόρατοι μπροστά τους, ζούμε ανάμεσά τους! Πάνο, άσε με να φτύσω δύο μπάρες να τους δείξω πως τέλειωσαν οι χάρες, πως δεν έχω υπομονή, μόνο εμμονή, μόνο επιμονή, πως αυτό που με κρατάει στη σκηνή δεν είν’ τα φώτα. Φτιάχνω τις αλήθειες μου με ιδρώτα, τίποτα δεν είναι όπως πρώτα τίποτα δεν είναι όπως παλιά. Σέρνω πίσω μου μια αόρατη θηλιά, δε με πείθουν οι ειδήσεις των 9 πως είμαι ανεύθυνος πολίτης, πως είμαι άνεργος κοπρίτης, προκλητικός δεκαπεντάχρονος αλήτης. Η βία ανακυκλώνεται, μα ποια είναι η αφορμή της; Ποια είναι η πηγή της; Τέτοια σκέφτομαι και σκάω σαν δυναμίτης! Στα 27 είδα αρκετά, "μεμονωμένα" περιστατικά, μέσα κι έξω απ’ τη ΓΑΔΑ, πρεζέμπορες, μάρτυρες, φονικά.. Το αίμα και τα ψέματα μ’ αγρίεψαν και πια δε θέλω χάδια, θέλω φασίστες σε πηγάδια, πιο λίγες προσευχές, πιο πολλά παγκάρια άδεια, δρόμους απαλλαγμένους απ’ τα ένστολα χουλιγκάνια. Αν δεν συμμορφωθούνε τα παιδιά τους θα γνωρίσουν την ορφάνια... Ο χωροχρόνος μας ανήκει κι ας παλεύουμε όλη μέρα για να βγάλουμε το νοίκι. Στη χώρα των βυσμάτων υποσιτισμένοι λύκοι, ψάχνοντας μια ευκαιρία, μια πορεία και μια Αλίκη. Οι φίλοι μου δουλεύουν σε δουλειές χωρίς ωράρια, ξοδεύουνε τα νιάτα τους για μια χούφτα δολάρια, παλεύουν Κυριακές, υπερωρίες και γιορτές, μάθανε να ζούνε με ειρωνείες και απειλές. Φτάνει μ’ όλους τους κομπλεξικούς, τοξικούς, εθνικόφρονες, θρησκόληπτους, εκούσια τυφλούς! Καμία εμπιστοσύνη ούτε στο Νόμο ούτε στην Τάξη Ζούμε ανάμεσά τους! Πάνο, κλείσε με είμαι εντάξει!

ΠΝΟΕΣ ΔΑΝΕΙΚΕΣ Καθώς το πρώτο μου φως συναντά το στερνό μου, στις λέξεις μετρώ τον εαυτό μου, εκεί στις μεγάλες, τις άρρωστες μέρες του τρόμου… Στις μεγάλες, άρρωστες μέρες του τρόμου, άκουσα ανθρώπους μικρούς, είδα τις πόρτες κλειστές και πατριώτες πολλούς να γιγαντώνουν το φόβο απ’ άκρη σ’ άκρη του κόσμου… Εκεί, απ’ άκρη σ’ άκρη του κόσμου, που οι ζωές ξεψυχούν προτού να μάθουν ποιος φταίει, γιατί με αίμα πληρώνουν και σε ποιους τάχα γεννιούνται να χρωστούν… Είπαν πως θα ‘ρθουνε μέρες, πως όλα αυτά που ζήσαμε, πίσω τ’ αφήσαμε κι όλες οι μνήμες σβήσανε… Είπαν πως όλα περνάνε, πως θα ‘μαι πια περήφανος, ελεύθερος τίποτα απ’ όλα αυτά να μη θυμάμαι... Μα δεν ξεχνώ τις μέρες, -ούτε κι αυτές εμένα με ξεχνούν και με στοιχειώνουν!- οι ευχές τους που ‘μοιάζαν φοβέρες… -γίνονται σφαίρες με χτυπούν και με σκοτώνουν!- Στις ατέλειωτες ώρες του τρόμου, διάβασα πένες καυτές, άκουσα λόγια σοφά και φωνές δυνατές να τραγουδούν την αλήθεια απ’ άκρη σ’ άκρη του δρόμου… Εκεί, απ’ άκρη σ’ άκρη του δρόμου, μπροστά στις χίλιες οθόνες που οι ζωές ξεμακραίνουν κι απεγνωσμένες ρωτούν άραγε πόσες φορές να πεθαίνουν γι’ αυτούς, τους πραγματευτάδες του Νόμου, τους ιούς του υπονόμου, που οι ψαλτάδες υμνούν κι οι "στρατηγοί" προσκυνούν, για να μετρούν -να μπορούν- κάθε ανάσα του λόγου, στο θέατρο του παραλόγου, πίσω απ’ τις χίλιες οθόνες, που οι μαριονέττες μόνες ξεμείναν τους εργοδότες και τους υπάκουους να υπηρετούν… Είδα, θυμάμαι, σορούς να κυλάνε… Είδα, θυμάμαι, λαούς να θρηνούν… Είδα, θυμάμαι, τους δήμιους να χαμογελούν… Δε θα ξεχάσω ποτέ μου τις μέρες, μέρες που οι ευχές τους ‘μοιάζαν πνοές δανεικές… Δε θα ξεχάσω ποτέ μου τις μέρες, Μέρες που οι ευχές τους ‘μοιάζαν φοβέρες… Μα δεν ξεχνώ τις μέρες, -ούτε κι αυτές εμένα με ξεχνούν και με στοιχειώνουν!- οι ευχές τους που ‘μοιάζαν φοβέρες… -γίνονται σφαίρες με χτυπούν και με σκοτώνουν!- Τώρα, στις κρίσιμες ώρες, -οι ανηφόρες μας κρατούν και δεν τελειώνουν!- οι ελπίδες τους θανατηφόρες, -γίνονται σφαίρες με ξαναχτυπούν και με σκοτώνουν!-

ΜΠΟΥΡΔΕΛΑ ΜΕ ΘΕΑ Βρόμικοι δρόμοι, μπάτσοι και Νόμοι, στις γωνίες ζητιάνοι, ασφαλίτες ρουφιάνοι, παπάς Ολλανδέζα, στα περίπτερα πρέζα, μορφωμένοι κεκέδες και σχολεία τεκέδες, έξοδοι Σαββάτου σε γκέτα θανάτου, οθόνες γεμάτες τροφή για πελάτες, σάπιοι αρτίστες, γουρούνια στις πίστες, γεροξεφτίλες, νεράιδες σκύλες... Όνειρα λαθραία... Μπουρδέλα με θέα…