ΑΝΑΜΕΣΑ ΤΟΥΣ

Έρχονται, κάπου-κάπου, εξωγήινοι τύποι από άλλο πλανήτη.
Βρίσκουν τον τρόπο να ελέγχουν τα πλήθη σε πλάτη και μήκη.
Ξέρουν στον πόνο να σπέρνουν τον τρόμο,
την οργή να θερίζουν μ’ οδύνη,
να θεριεύουν τη λήθη με μύθους κι εχθρούς,
να νοθεύουν με βία τη μνήμη!

Ζούμε ανάμεσά τους, μπροστά τους,
εχθροί στα σύνορά τους!
Ζούμε ανάμεσά τους, μπροστά τους,
τρώμε τα χημικά τους!
Ζούμε ανάμεσά τους, μπροστά τους,
φωτιά στα σχέδιά τους!
Ζούμε ανάμεσά τους!

Υπάρχουν και εκείνοι, αυτόχθονες με "σπάνια" φήμη,
θα ‘χεις ακούσει για γνήσια ανθρωπόμορφα κτήνη…
Μισούν ν’ αγαπούν, σταυρούς προσκυνούν,
μολύνουν ό, τι έχει απομείνει…
Πατρίδες, λαούς, θνητούς και Θεούς
ξεπλένουν στης μάζας τη δίνη…

Υπάρχουμε και εμείς στην ουτοπία τους,
παίρνουμε ανάσα μες τα σκουπίδια τους,
πρόσφυγες και ξένοι μες την πατρίδα τους,
νικητές στους δρόμους και στις πλατείες τους,
αόρατοι μπροστά τους, ζούμε ανάμεσά τους!

Πάνο, άσε με να φτύσω δύο μπάρες
να τους δείξω πως τέλειωσαν οι χάρες,
πως δεν έχω υπομονή, μόνο εμμονή, μόνο επιμονή,
πως αυτό που με κρατάει στη σκηνή δεν είν’ τα φώτα.
Φτιάχνω τις αλήθειες μου με ιδρώτα,
τίποτα δεν είναι όπως πρώτα
τίποτα δεν είναι όπως παλιά.
Σέρνω πίσω μου μια αόρατη θηλιά,
δε με πείθουν οι ειδήσεις των 9
πως είμαι ανεύθυνος πολίτης, πως είμαι άνεργος κοπρίτης, προκλητικός δεκαπεντάχρονος αλήτης.
Η βία ανακυκλώνεται, μα ποια είναι η αφορμή της;
Ποια είναι η πηγή της;
Τέτοια σκέφτομαι και σκάω σαν δυναμίτης!
Στα 27 είδα αρκετά,
"μεμονωμένα" περιστατικά, μέσα κι έξω απ’ τη ΓΑΔΑ,
πρεζέμπορες, μάρτυρες, φονικά..
Το αίμα και τα ψέματα μ’ αγρίεψαν και πια
δε θέλω χάδια, θέλω φασίστες σε πηγάδια,
πιο λίγες προσευχές, πιο πολλά παγκάρια άδεια,
δρόμους απαλλαγμένους απ’ τα ένστολα χουλιγκάνια.
Αν δεν συμμορφωθούνε τα παιδιά τους θα γνωρίσουν την ορφάνια...
Ο χωροχρόνος μας ανήκει
κι ας παλεύουμε όλη μέρα για να βγάλουμε το νοίκι.
Στη χώρα των βυσμάτων υποσιτισμένοι λύκοι,
ψάχνοντας μια ευκαιρία, μια πορεία και μια Αλίκη.
Οι φίλοι μου δουλεύουν σε δουλειές χωρίς ωράρια,
ξοδεύουνε τα νιάτα τους για μια χούφτα δολάρια,
παλεύουν Κυριακές, υπερωρίες και γιορτές,
μάθανε να ζούνε με ειρωνείες και απειλές.
Φτάνει μ’ όλους τους κομπλεξικούς, τοξικούς,
εθνικόφρονες, θρησκόληπτους, εκούσια τυφλούς!
Καμία εμπιστοσύνη ούτε στο Νόμο ούτε στην Τάξη
Ζούμε ανάμεσά τους! Πάνο, κλείσε με είμαι εντάξει!